Pomiędzy nimi istnieje wyraźna granica. Niestety nie wszyscy dziennikarze chcą ją widzieć. Tymczasem oddzielenie dziennikarskiego informowania od komentowania, którym zajmują się publicyści, jest kluczowe dla zachowania pozycji mediów w życiu społecznym i politycznym. Przekazywanie poszczególnych treści powinno odbywać się z wyraźnym rozgraniczeniem informacji oraz publicystyki. O ile bowiem rolą pierwszej jest dostarczanie odbiorcom wiedzy i umożliwianie im świadomego uczestnictwa w wydarzeniach, to zadaniem drugiej pozostaje uzupełnianie wiadomości i pogłębianie rozumienia, tego co dzieje się dookoła. Zacieranie granic pomiędzy tymi dwoma fundamentami świata mediów doprowadzi do pogłębiającego się kryzysu wiary w słowa dziennikarzy. Powinni oni natomiast w pierwszej kolejności informować swoich odbiorców. Pośredniczyć w przepływie informacji pomiędzy przedstawicielami władzy i członkami społeczeństwa. Od takiej funkcji zaczęła się historia dziennikarstwa. I na niej dziennikarze powinni się skupić. Z biegiem czasu, jak również zapewne na skutek rosnącej siły przedstawicieli prasy, odważyli się oni na włączanie swojego głosu do tego procesu społecznego komunikowania. Jako ludzie wykształceni oraz posiadający dostęp do informacji dziennikarze mieli prawo się wypowiadać. Zadawać pytania i podsumowywać informacje. Mają je zresztą do dziś. Ważne jest jednak, aby z niego odpowiedzialnie korzystali. I zawsze podkreślali granicę pomiędzy informacją oraz publicystyką. Tak by odbiorcy wiedzieli, z czym mają do czynienia. I nie mylili subiektywnych opinii z obiektywnymi faktami.