Rzecznik prasowy Stolicy Apostolskiej
Rzecznik prasowy to osoba, której zadaniem jest czuwanie nad kontaktem danej organizacji bądź instytucji z mediami. To właśnie rzecznik prasowy jest twarzą organizacji w mediach – musi zatem posiadać rzetelną wiedzę na temat organizacji oraz stale przekazywać ją mediom. Jest to więc odpowiedzialna funkcja, ponieważ opierają się o nią public relations organizacji.
Obecność Kościoła Katolickiego w masowych środkach przekazu była tematem gorąco dyskutowanym podczas Soboru Watykańskiego II (1962 – 1965). Wyrazem troski ojców soborowych o relacje medialne był dekret soborowy o środkach społecznego przekazywania myśli „Inter mirifica”, na podstawie którego w 1966 r. papież bł. Paweł VI powołał do życia Biuro Prasowe Stolicy Apostolskiej, z dyrektorem księdzem Fausto Vallaincem na czele. Ks. Vallainc został de facto rzecznikiem prasowym stolicy apostolskiej – po dziś dzień dyrektor Biura pełni również tę funkcję. Następcą ks. Vallainca został Federico Allessandrini, a następnie ks. Romeo Panciroli. Najbardziej znanym rzecznikiem prasowym Stolicy Apostolskiej był jego następca – powołany w 1984 r. przez papieża św. Jana Pawła II Joaquin Navarro-Valls. Hiszpan był nieodłącznie związany z wszystkimi wydarzeniami pontyfikatu polskiego papieża, wypowiedziami głowy Kościoła na temat aktualnych wydarzeń, a także jego stanu zdrowia. To właśnie rzecznik prasowy informował świat na konferencjach prasowych o pogorszeniach stanu zdrowia Jana Pawła II. Po śmierci papieża Polaka, Valls kontynuował pracę przez ponad rok. 11 lipca 2006 r. na stanowisko rzecznika prasowego Stolicy Apostolskiej został powołany decyzją papieża Benedykta XVI ks. Federico Lombardi, który kontynuuje swoją posługę na tym stanowisku również podczas pontyfikatu Ojca Świętego Franciszka. Ksiądz Lombardi posiada kilkunastoletnie doświadczenie w kierowaniu Watykańskim Ośrodkiem Telewizyjnym.
Jest oczywiste, że w dobie rozwoju mediów i komunikacji również takie instytucje, jak Kościół Katolicki, potrzebują mieć rzecznika prasowego. Dzięki niemu działania i wystąpienia papieży oraz pracowników Kurii Rzymskiej mają szansę być transmitowane bez przekłamań oraz rzetelnie na całym świecie. Można więc pokusić się o stwierdzenie, że ten postulat Soboru Watykańskiego II został spełniony z sukcesem.